فانوس

روی دستش پسرش رفت ولی قولــش نه!           نیـزه ها تا  جـگرش  رفت  ولی قولش نه!

این چه خورسید غریبی ست که با حال نزار           پای نعـش قـمرش رفت ولی قولــش نه!

شیر مردی که در این واقعه هفـتاد و دو بار           دست غم بر کـمرش رفت ولی قولـش نه!

هرکجا می نگری اسم حسین است حسین            ای دمش گرم! سرش رفت ولی قولش نه!

ادامه »

در قیامت عابدی را دوزخش انداختند

         هرچه فریادش جوابش را نمی پرداختند

                    داد میزد خوانده ام هفتاد سال هرشب نماز

                                  پس چه شد اینک ثواب آن همه راز و نیاز؟

                                                 یک ندا آمد:چرا تهمت زدی همسایه ات؟!

                                                 تا شود اینگونه حالت. این جهنم خانه ات.

                                   گفت: من در طول عمرم گر زدم یک تهمتی

                         ظلم باشد زان بسوزم ای خدا کن رحمتی

         آن ندا گفتا: همان کس که زدی تهمت برو

طفلکی هفتاد سال جمع کرده بودش آبرو

برای شناسایی جنازه که به عراق رفتند، محمد جواد(تندگویان) سه جور مومیایی شده بود که زمان شهادت او به راحتی معلوم نشود. خودشان ادعا می کردند ده سال است که شهید شده، اما دروغ می گفتند، اول یک جنازه دیگر را تحویل دادند. اصرار هم می کردند که این همین است. گروه ایرانی تهدید کرده بود که اگر جنازه واقعی را ندهید،بر می گردیم ایران و می گوییم تندگویان زنده است. همین تهدید کارگر شده بود. جنازه اصلی را که آوردند همه هاج و واج مانده بودند. محمدجواد شکسته بود. خیلی! از روی آثار شکنجه ساواک که پای راستش را با مته سوراخ کرده بودند، جنازه شناسایی شد. در تابوت را که باز کردند، انگار جواد خوابیده بود. انگار همه باید آرام گریه می کرند که مبادا بیدار شود…

 در تاریکی دل، در پشت پرده های مه آلود اندوه، همان جاکه کنج ترین و تاریک ترین قسمت دل است. فانوسی روشن کن…

فانوست را در دست بگیر. در دلت ریسمان عشق علی(ع) را محکم تر گره بزن. بر زبانت نام زیبای امیرامومنین حیدر کرار را جاری کن. و پا به پای روشنی فانوس پیش برو..

از هیچ چیز هم نترس!! ان الله معنا…

صفحات: 1· 2

برای بچه های تفحص و برای آنان که به دنبال گمشده ی خود می گردند، هیچ لحظه ای زیباتر از لحظه کشف پیکر شهدا نیست. اما زیبا تر از آن،  لحظه ایست که زیر نور افتاب یا چراغ قوه، پلاکی بدرخشد.

در طلائیه هنگامی که زمین را می شکافتیم، که همراه آن یک دفتر قطور اما کوچک بود. شبیه دفتری که بیشتر مداحان از آن استفاده می کنند. برگ های دفتر را گل گرفته بود و باز نمیشد. ان را پاک کردم. به سختی بازش کردم. بالای اولین صفحه اش نوشته بود : ..«عمه بیا گمشده پیدا شده…»..